Genieten met Julie

Ons leven is op dit moment lekker druk. We werken zoals velen allebei veel vanuit huis sinds de Corona-maatregelen en dat heeft voor- en nadelen. Vooral in het begin was het echt zoeken naar een goede balans en moesten we samen per dagdeel plannen wie wanneer kon werken. De lieve opa's en oma's van Julie mochten van de ene op de andere dag niet meer oppassen natuurlijk. Voor iedereen was dit echt even schakelen.

Gelukkig is er FaceTime en is het heel vaak mooi weer, zodat we elkaar af en toe toch -op afstand- kunnen zien in de tuin.

Quality-time met Julie

Het grootste voordeel van het vele thuiswerken vinden we natuurlijk dat we zoveel van Julie kunnen genieten. 's Ochtends zijn we toch net iets minder gehaast, omdat we geen reistijd naar ons werk hebben. Julie dartelt veel om ons heen en het is heerlijk om te zien hoe ze druk is met haar keukentje, haar zelfgemaakte eten voor ons klaarzet en haar knuffels zelf voorleest uit haar favoriete boekjes. Ze snapt met haar bijna 2,5 jaar goed wanneer mama boven moet werken achter 'de koputer'. Ze zwaait me vrolijk uit; "Doei mam, veel plezier! Wij gaan even fietsen!"

Papa gaat op die momenten dan bijvoorbeeld een rondje met haar door het Mastbos fietsen en zo wisselen we elkaar af met werken en de zorg voor Julie. We eten tussen de middag gezellig onze boterhammen in de zon in onze tuin of tijdens een rondje wandelen met Julie en haar loopfietsje hier in de wijk. Dat zijn echt fijne momenten waarin we bespreken wat ons bezighoudt en we even de ontspanning zoeken tussen het werken door. Deze extra tijd met z'n drietjes is heel erg fijn! Julie geniet zichtbaar van onze aandacht en kijkt haar ogen uit als ze bij ons voorop de fiets zit. Met haar blonde haartjes in de wind en met het eigenwijze zonnebrilletje op haar neus zingen we en kletsen we over alles wat we zien en horen. Wat fantastisch om met ons heerlijke meisje rond te kunnen fietsen! 

Nieuwe fase

Tijdens een van de fijne fietstochtjes met z'n drieën vragen we ons hardop af hoe lang ze nog in dat fietsstoeltje zal passen, voordat ze er te groot voor is. Dan is de fase van het gezellige geklets voor op de fiets, dat gekriebel van haar wapperende haartjes in ons gezicht en de kusjes op haar bolletje terwijl we fietsen alweer voorbij met Julie. Dat zal hooguit over een paar maandjes het geval zijn en dan kopen we een stoeltje voor achterop natuurlijk. Dat is gelukkig niet het probleem. Het zal ook heerlijk zijn om haar armpjes om ons heen te voelen als ze achterop zit, zoals elke nieuwe fase weer iets bijzonders brengt. En we genieten heel bewust van haar, omdat het zo bijzonder is dát ze er is, we genieten van elk moment, van elk rondje fietsen, van alle ontwikkelingen die ze doormaakt en van elke stap vooruit. 

En toch...

Je gaat weer een fase afsluiten, terwijl je daar nog niet aan toe bent in je hoofd. Rondfietsen met zo'n klein mensje voorop, dat zouden we het liefst nog een keer mee willen maken. Als we het zelf voor het zeggen hadden, dan waren we alweer in verwachting geweest, of dan was de tweede er zelfs al....  
En wat doen we dan met dat fietsstoeltje voorop? Wegdoen kunnen we het niet, want hoe mooi zou het zijn als we hem nog een keer kunnen gebruiken en met ons tweede kindje weer zo rond kunnen gaan fietsen om zijn of haar wereld te vergroten. 
Dus houden we hem voorlopig maar, in de hoop dat hij ooit, op een mooie zonnige dag weer door ons gebruikt mag worden...