Vaderdag

Vandaag vieren we alweer de derde Vaderdag sinds Julie er is. (Oké, toen ze onderweg was hebben we het ook alvast een beetje gevierd). Net als Moederdag een paar weken geleden, is dit een hele bijzondere dag, waarop we ons extra goed realiseren hoe mooi het is dat we deze dag nu kunnen vieren met onze eigen dochter. We zijn blij om ouders te mogen zijn (en om allebei onze ouders nog te hebben, want ook dat is geen vanzelfsprekendheid). 

Social Media

We kunnen ons de pijn nog goed herinneren als er weer een jaar voorbij gegaan was, waarin onze kinderwens niet was uitgekomen. Het voelt op zo'n Vader- of Moederdag extra leeg zonder een kind. En heel eerlijk, de social media hielpen er in die periode ook niet aan mee. Ik ben daar toen zelfs een tijdje mee gestopt, omdat het te confronterend was om iedereen zo blij te zien met zijn of haar kinderen. Ik begreep overigens heel goed dat iedereen vol trots zijn kroost liet zien, ik doe daar zelf nu ook vrolijk aan mee. Dat is ook hoe social media werken natuurlijk.

Kinderwens

Als ik een foto post van ons meisje, denk ik vaak aan anderen die ook een kinderwens hebben en aan diegenen die een kindje verloren hebben. Ook met het schrijven van deze blogs, waarin we onze tweede kinderwens benoemen, voelt het soms dubbel, omdat we uit ervaring weten hoe onbedoeld kwetsend of confronterend het kan zijn voor iemand die dit leest en nog zo sterk de wens heeft om überhaupt vader of moeder te worden. Of voor hen die hun wens al definitief hebben moeten laten varen. En misschien zijn er ook mensen die zich min of meer herkennen in onze situatie. Ieders verhaal is uniek. 

Bewust Vaderdag vieren

Elke dag genieten we bewust van het ouderschap, maar vandaag op Vaderdag doen we dat toch net een beetje extra. Juist omdat het ooit een pijnlijke dag was, vieren we nu dat Julie al twee en een half jaar bij ons is.