Stap voor stap...

Ruim drie maanden geleden schreven we onze laatste blog, met bijzonder fijn nieuws. Daar vertellen we nu graag meer over... In januari en februari hebben we flink geklust in ons nieuwe huis. Het is prachtig geworden en we voelen ons hier helemaal thuis. Julie is ook blij met haar nieuwe kamer en de trampoline in de tuin en nu het voorjaar begonnen is, zijn we lekker veel buiten. 

Ondertussen hebben we ons ook aangemeld bij het VUMC in Amsterdam om voor de tweede keer in aanmerking te komen voor het traject Hoogtechnologisch Draagmoederschap (HTDM). We voelen ons enorm bevoorrecht dat we dit traject weer mogen opstarten. Wie had ooit gedacht dat wij daar weer op het spreekuur zouden zitten? We waren heel blij toen we het ziekenhuis binnen gingen, waar we de weg inmiddels al zo goed kennen.

De onderzoeken in het ziekenhuis zijn dus begonnen, ook voor Paul en Sharon, de draagouders. Wij mogen -als alles meezit en de onderzoeken afgerond zijn- weer gaan proberen een kindje te krijgen!! 

We kunnen bijna niet onder woorden brengen hoe gelukkig we zijn dat Paul en Sharon in ons leven zijn gekomen. Dat het dan misschien wat langer duurt in de medische wereld, geeft ons mooi de tijd elkaar goed te leren kennen. We bezoeken elkaar regelmatig in Brabant en Zeeland en vorige week hebben we er zelfs een logeerweekend van gemaakt. Wat een goede klik hebben we en wat was het gezellig met elkaar! Onze drie meisjes spelen heel lief samen. Geweldig om met elkaar te fantaseren over hoe het hopelijk 'straks' zal zijn als er nog een kleintje bij mag komen via deze bijzondere weg.  

Het is een spannende én hoopvolle fase waarin we steeds een stapje dichter bij het verwezenlijken van onze droom lijken te komen. Zoals we in december al schreven, is de weg naar een zwangerschap via draagmoederschap een lange en ingewikkelde. Er zijn veel hordes te nemen, maar tot nu toe lijkt het allemaal de goede kant op te gaan. We zijn sowieso heel erg blij met de vriendschap die is ontstaan met Paul en Sharon. Samen met alle lieve en bemoedigende reacties op onze kinderwens en de blogs, zorgt het er voor dat Pieter en ik blij zijn dat we het een jaartje geleden aangedurfd hebben om onze droom te delen, anders hadden we nooit gestaan waar we nu staan. We zijn nu al zo dankbaar voor al het moois!