Blog van Paul en Sharon

Al een tijdje schrijven Pieter en Linda hun blog en zijn wij via deze blog met hen in contact gekomen. Het leek ons leuk om ook ons verhaal met jullie te delen.

Al heel lang is het mijn wens om draagmoeder te worden. Ik heb altijd gezegd: Als ik zonder al te veel moeite en emoties twee gezonde kinderen op de wereld kan zetten, wil ik heel graag een stel helpen waarbij dit niet het geval is. En zo kwam ik via Facebook bij de blog van Pieter en Linda terecht. Ik weet het nog heel goed, Paul kwam net terug van een avondje golfen, het was een warme zomeravond, we zaten buiten nog een drankje te doen. Ik vertelde hem over de blog en het feit dat ik na mijn oriëntatie op draagmoederschap de volgende stap wilde gaan zetten, zijn eerste reactie was: 'Je kunt toch ook vrijwilligerswerk doen?'  En natuurlijk kon dat ook, maar draagmoeder worden leek me zo ontzettend bijzonder. Na een goed gesprek hebben we het alles-veranderende-mailtje gestuurd.

Al vrij snel kregen we hier een leuke reactie op van Pieter en Linda. Na telefonisch contact, spraken we snel af voor onze eerste ‘blind’ date (want zo voelde het wel een beetje). Gelijk voelden we ons erg op ons gemak. De klik was er en door dit traject ga je met elkaar al vrij snel de diepte in, wat ook heel belangrijk is. We hebben regelmatig afgesproken, uitstapjes gemaakt, logeer- weekendjes gepland en hebben elkaar zo steeds beter leren kennen. Ondanks het feit dat mijn familie er niet gelijk volledig achter kon staan (wat ik heel goed begrijp) voelde het verder heel goed. Afgelopen zomer konden we ook i.v.m. Corona eindelijk elkaars ouders ontmoeten, wat heel erg fijn was en ervoor heeft gezorgd dat iedereen het nu volledig kan steunen.

We zijn nu meer dan een jaar bezig en doen dit niet meer voor de wensouders, maar voor goede vrienden! Voordat je aan het onbekende traject van draagmoederschap begint weet je niet wat er op je pad komt, maar ik spreek vanuit mijn hart als ik zeg dat we er al zoveel voor terug hebben gekregen. Natuurlijk is het emotioneel pittig, iets wat ik van te voren wellicht wat onderschat heb, zo realiseerde ik me ineens dat ik de boodschapper ben als een terugplaatsing niet gelukt was. Dit zijn pittige momenten en je komt dan dichtbij het verdriet wat ons al die tijd bespaard is gebleven. Maar tegelijkertijd doen we dit samen en zijn we alle vier erg veerkrachtig. Daarnaast ervaren we veel steun en liefde van onze omgeving wat ook enorm helpt en motiveert. In het bijzonder wil ik de steun van mijn lieve man Paul aankaarten, zonder hem had ik deze kans nooit gehad en dat maakt hem zo ontzettend bijzonder!

We zijn er helaas nog niet, maar hebben er alle vertrouwen in dat het op een moment goed gaat komen. Voor diegene die wij nog niet ontmoet hebben, we hebben al heel veel over jullie gehoord en hopen jullie zeker een keer te gaan ontmoeten en leren kennen.

Lieve groet,
Sharon en Paul